De stage van Indigo (19) als maatje bij Gedetineerdenbezoek nam door de coronamaatregelen een flinke wending. Ze ontdekte de charme van het brievenschrijven.

"Brieven schrijven, wanneer doe je dat nou? Ik ben van de generatie die appt en mailt. Maar nu ben ik het noodgedwongen gaan doen met gedetineerden. En ik vind het fantastisch.

Sinds begin van dit schooljaar loop ik twee dagen per week stage bij Humanitas Detentie in Almere. In het begin bezocht ik elke week een man in de gevangenis. Ook verzorgde ik de intakegesprekken. Je moet stevig in je schoenen staan voor dit werk. Gelukkig heb ik al van jongs af aan een sterke eigen wil, ha ha.

Door de coronamaatregelen kan ik niet meer naar de gevangenis reizen. Humanitas Almere nam al gauw het initiatief om de bezoeken aan gedetineerden te vervangen door brieven schrijven. Ik heb nu twee maatjes: één van hen zit in een tbs-kliniek en de andere in de gevangenis in Lelystad. Laat ik hem Willem noemen.

Met Willem heb ik nu een paar brieven uitgewisseld. Humanitas heeft ons geholpen om de correspondentie op te zetten. Ze gaven onder meer als tip dat je vragen kunt stellen, zodat de ander daar weer op kan antwoorden in een volgende brief. Ik merk dat Willem het heel leuk vindt om te horen hoe het ‘buiten’ gaat allemaal. Hij kan nu geen bezoek krijgen en heeft sowieso weinig contacten, dus dit is een fijn afleiding.

Op zijn beurt heeft hij een prachtig gedicht teruggestuurd. Zijn emoties komen daar heel mooi in tot uiting. Ik denk dat hij die in zijn eigen omgeving binnen de gevangenismuren niet kwijt kan. Naast dat het een uitlaatklep is, geeft het hem houvast. Hij voelt een verantwoordelijkheid om terug te schrijven.

Wat ik zelf ontdek is dat het schrijven echt veel leuker is dan de snelle berichten die we normaal sturen via computer of telefoon. Voor een goede brief moet je meer nadenken, er moeite voor doen. Het is ook echt leuk om post te krijgen, het voelt als het openmaken van een cadeautje. Ik doe het met pen en papier. Het is persoonlijker en het brengt gelijkwaardigheid tussen Willem en mij, omdat hij geen printer bij de hand heeft. Dat schrijven met de pen is wel weer even wennen hoor, in het begin had ik er kramp in mijn vingers van."

Willem (70) is gedetineerd en heeft contact met bezoekmaatje Indigo van Humanitas Detentie. Nu visite door de coronamaatregelen niet is toegestaan, schrijven ze elkaar via de post. Willem deelde dit gedicht met haar.

Diep van binnen weet ik dat ik moet breken met de man die ik ben geworden, breken met de manier van leven die ik gewend ben. Ik kom hier tot inzicht en ik krijg noodgedwongen de tijd om te zoeken naar mijn nieuwe ik. Ik weet nu wat ik heb gemist: echte liefde.

Ik heb daar te weinig van gekregen, ik heb er te weinig van gegeven. Ik ben geboren met een klompvoet, had ouders die me sloegen, heb broer en zussen die me niet vertrouwen. Ik werd vroeger dagelijks in elkaar geslagen door jongens op school. Later omringde ik me met de mensen die vormen en normen hoger achten dan eigenheid. Ik maakte mezelf onkwetsbaar en overleefde. Zo leefde ik een leven. Het pantser dat me beschermde, maakte me hard

Ik trouwde en we werden gewoon ouder. Maar zoals het ging, zo gaat het niet meer. Ali verscheurde het gedicht dat ik haar stuurde: dat moet ik voelen als het verscheuren van onze huwelijksakte. Ik moet mezelf verlossen van de levenslange belofte om mezelf te bewijzen.

Ik ben nu zeventig. Jong genoeg om opnieuw te beginnen, oud genoeg om te zien dat ik niet anders kan.